Schone schijn

Dit platform ben ik ooit begonnen om het perfecte plaatje op social media te doorbreken. Dit is Twintig laat het echte leven van twintigers zien. Geen filter, maar het rauwe randje. Dit werd goed ontvangen. Oké, geen miljoenenpubliek, maar een handjevol lezers die het kennelijk leuk vonden om mijn gespuis (en die van andere twintigers) te lezen. Nadat ik mijn diploma behaalde, ging mijn studentenleven redelijk onverwachts over in een volwassen leven bestaande uit een 40-urige werkweek. Mijn energie werd opgezogen en er kwam een dikke laag stof op Dit is Twintig. Die laag stof, die bevalt me niet, dus laten we beginnen met mijn eigen verhaal.

‘Je ziet het niet aan je. Ook niet als je je social media bekijkt. Je lijkt gewoon dezelfde Veerle als altijd’. Ergens was dit een opluchting. Ik wilde namelijk ook gezien blijven worden als de Veerle die iedereen altijd al zag. Of eerder; de Veerle die ik zelf graag zag. Iemand die het wel regelt, zelfstandig is en de boel op een rijtje heeft. Toch bleven deze opmerkingen in mijn hoofd sudderen, en sudderen en sudderen. Dingen laten mij helaas niet zo snel los, of anders gezegd: ik laat dingen niet zo snel los.

De reden waarom het lastig is om open te zijn over je mentale gezondheid is omdat niemand er open over is. Er ligt een taboe op en zelfs dat wordt ontkent. Het wordt dus tijd voor wat openheid en om mijn eigen rafelige randje van een gepolijst (online) leven te laten zien. Ik heb al een tipje van de sluier gegeven, maar hier komt ‘ie dan: ik zit sinds maart in een dikke vette burn-out. Jup, opgebrand, overwerkt, overspannen; het is maar wat voor je naam je er aan geeft. Mijn leven bestaat nu al zo’n 7 maanden uit paniekaanvallen, angsten en piekeren. Heel veel piekeren.

Het begrip ‘burn-out’ ga ik niet voor jullie ontleden. Daarvoor pak je de dikke van Dale er maar bij, maar het heeft bijna altijd te maken met een combinatie van werkstress en stress in je privé omgeving. Gooi daar nog wat eigenschappen op als verantwoordelijkheidsgevoel, bewijsdrang en totaal blanco zijn wat betreft werkervaring (buiten wat gestuntel bij de Albert Heijn om), en voilà je persoonlijke recept voor een burn-out staat voor je klaar. Precies dat was bij mij ook het geval. Een hele leuke, maar super intense baan + een ouder de heel plotseling ernstig ziek wordt + wat stressgevoelige eigenschappen = … Nu klinkt deze ervaring als één en al misére, en soms voelt het ook zo, maar in werkelijkheid is het een levensles die ik beter vroeg dan laat voor me kiezen kon krijgen.

Wanneer je gezondheid je verplicht om een aardige stap terug te doen, besef je weer dat het leven om andere dingen draait. Dat je potverdikke moet genieten wanneer de lentezon op je kop schijnt, dat je een paar intens goede vrienden hebt, dat je ouders hebt die je altijd zullen steunen op elk mogelijke manier. Dat het niet boeit dat wat anderen van je vinden en dat je leven niet een totale mislukking is, of ambitieloos, als je niet 40 uur keihard aan het werk bent. Dat je gelukkig voelen het enige is dat telt en dat je verrot voelen ook prima is,. Zolang je elke keer maar weer weet wanneer het genoeg is geweest. En tot slot, accepteren dat dingen niet altijd te verklaren zijn, maar dat je moet voelen wat je voelt voordat je kunt verklaren.

Begrijp me niet verkeerd de persoon die jullie zien, is nog steeds wie ik ben. Want ondanks dat ik me ongelofelijk kut heb gevoeld (ja, dit heeft grove bewoording nodig) en ik heb lopen janken in mijn bed, bij mijn psycholoog, bij vrienden op het terras en in de armen van mijn moeder; heb ik geleerd dat ik altijd zal blijven gaan, dat ik er op kan vertrouwen dat ik mezelf uit de put trek en dat ik een wilskracht heb van hier tot Tokio. Soms ben ik dankbaar dat ik de emmer stront genaamd 2020 over me heen heb gekregen. Kennelijk had ik een harde manier nodig om tot inzichten te komen. Om naast werken, ook weer te gaan doen wat ik echt leuk vind; schrijven, content maken, fotograferen, op zoek naar troep in de kringloop, Pintrestborden maken voor mijn toekomstige jaren 30 woning, Funda afstruinen puur om bij mensen binnen te kunnen kijken en tot slot, misschien wel de belangrijkste, met vrienden nachtjes doorhalen om de volgende dag onze katers weg te eten met een Big mac en kipnuggets, en me daar vervolgens weer schuldig over te voelen.(insert: filmpje van kuikentjes).

Voordat ik verder kan gaan met een platform waar de rafelige randjes prominent aanwezig zijn, moest ik eerst mijn eigen rafelige randje laten zien. Dus hierbij in volle glorie: mijn ellendige, chaotische, paniekerige leven, maar wel afgewisseld met heel veel stukjes geluk en fijnheid.

Foto: Yael Bakker